Gustav Klimt i jego kobiety – najsłynniejszy pocałunek na świecie

W jakim wieku rozpoczęła się jego kariera?
Jak bardzo kobiety wpłynęły na jego pracę?
Jakie skandale charakteryzowały jego życie?
Co sprawiło, że stał się tak sławny?
Na naszej stronie internetowej dowiesz się wszystkiego, co musisz wiedzieć o słynnym malarzu z Wiednia .
trzeba wiedzieć.

Gustav Klimt (1862-1918) – austriacki artysta stulecia

Gustav Klimt był głównym przedstawicielem wiedeńskiej secesji , założycielem Secesji Wiedeńskiej i miał wpływ m.in. na Egona Schielego i młodego Oskara Kokoschkę. Klimt portretował bogate i najpiękniejsze kobiety Wiednia i jest uważany za malarskiego geniusza przełomu wieków. Jego portrety kobiet osiągają najwyższe ceny na międzynarodowym rynku sztuki.

Jego talent został dostrzeżony wcześnie

Gustav Klimt urodził się w Baumgarten pod Wiedniem 14 lipca 1862 roku, jako drugie z siedmiorga dzieci czeskiego złotnika Ernesta Klimta i jego żony Rozalii.

Jego kariera artystyczna rozpoczęła się wcześnie: w wieku 14 lat otrzymał stypendium dla Szkoły Sztuki i Rzemiosła w Cesarskim i Królewskim Austriackim Muzeum Sztuki i Przemysłu (obecnie Uniwersytet Sztuki Stosowanej).
Wraz z młodszym bratem Ernstem Klimtem i kolegą z klasy Franzem Matschem założył w 1883 roku wspólnotę studyjną o nazwie Künstler-Compagnie.

Firma, początkowo z siedzibą przy Sandwirtgasse 8 w Wiedniu, a później przy Josefstädter Straße 21, szybko zyskała popyt i otrzymała liczne zlecenia, na przykład na dekorację teatrów, pałaców i willi w Wiedniu . Firma wykonała również malowidła kurtynowe i sufitowe dla teatrów w Reichenbergu, Karlowych Warach i Fiume, a także malowidła ścienne w zamku Peleș w mieście Sinaia .

Jednym z głównych zleceń było zaprojektowanie klatek schodowych i wnętrz Burgtheater w Wiedniu.
Trio malarzy zaprojektowało również sufit Willi Hermesa i schody w Kunsthistorisches Museum w Wiedniu .
Akwarela zatytułowana „Audytorium w starym Burgtheater”, stworzona w 1888 i 1889 roku, otrzymała nawet nagrodę cesarską.

Około 1890 roku Gustav Klimt zerwał z silną tradycją akademicką i próbował rozwinąć swój własny styl .
Stał się bardziej ekspresjonistyczny i coraz bardziej skupiał się na płaskiej ornamentyce, która jest dziś tak znana i od tego czasu stała się typowa dla Klimta.

W 1891 roku został przyjęty do wiedeńskiej Spółdzielni Sztuk Pięknych (Künstlerhaus).
Zaledwie rok później musiał poradzić sobie z dwoma ciężkimi ciosami losu .
Po śmierci ojca w lipcu 1892 r. musiał pożegnać się z młodszym bratem Ernstem Klimtem w grudniu, po czym spółka artystów została rozwiązana.
Rok 1892 przyniósł jednak także pozytywne wieści, przynajmniej z artystycznego punktu widzenia.
Plakat zaprojektowany przez Gustava Klimta na Międzynarodową Wystawę Muzyki i Teatru w Wiedniu przyciągnął wiele uwagi.

Skandal wokół malowideł sufitowych na Uniwersytecie Wiedeńskim

Sztuka zawsze była dla niego najważniejsza; zawieranie poważnych kompromisów dla klientów nie leżało w interesie Klimta.
Stało się to szczególnie jasne w następstwie jednego z największych skandali artystycznych XX wieku.

Później, w 1894 roku, Klimt, wraz ze swoim starym towarzyszem Franzem Matschem, otrzymał zlecenie od Cesarsko-Królewskiego Ministerstwa Edukacji na namalowanie sufitu sali ceremonialnej na Uniwersytecie Wiedeńskim. Ministerstwo Edukacji wykonało malowidła sufitowe w sali ceremonialnej Uniwersytetu Wiedeńskiego, tak zwane malowidła wydziałowe.

Duże malowidła sufitowe były już planowane, gdy główny budynek zaprojektowany przez architekta Heinricha von Ferstela został ukończony w 1884 roku, ale początkowo zostały pominięte ze względu na koszty.
Dziesięć lat później w końcu nadszedł czas.
Odpowiedzialna za to komisja uniwersytecka przewidziała „Triumf Światła nad Ciemnością” jako temat przewodni.

Cztery wydziały uniwersytetu (medycyna, filozofia, teologia i prawoznawstwo) miały być przedstawione na czterech oddzielnych obrazach.
Ponadto zaplanowanodwanaście tak zwanych „obrazów spandrelowych”, z których każdy reprezentował spersonifikowane nauki.

Krytyka i nagrody

Realizacja zlecenia trwała kilka lat.
Ponieważ jednak w tym czasie styl Klimta coraz wyraźniej ewoluował od historyzmu w kierunku symbolizmu, poprawione obrazy również coraz bardziej odbiegały od pierwotnie zatwierdzonych rysunków.
Kiedy Matsch i Klimt w końcu przedstawili swoje projekty komisji artystycznej Ministerstwa i Komisji Artystycznej Uniwersytetu, spotkali się z mieszanymi reakcjami.

Podczas gdy obrazy Matscha otrzymały raczej pozytywną ocenę, projekty Gustava Klimta zostały odrzucone przez 87 członków wydziału.
Po tym, jak obraz Klimta „Filozofia”, nagrodzony złotym medalem na Wystawie Światowej w Paryżu, spotkał się ze szczególnie ostrym sprzeciwem, był on jeszcze mniej skłonny do kompromisu w sprawie dzieł „Medycyna” i „Prawoznawstwo” niż wcześniej.

W szczególności przedstawienie nagich kobiet, ale także wizualnie dość odmienne style obu artystów, doprowadziły do ostrej krytyki.
Prasa w dużej mierze poparła tę opinię w tamtym czasie.

Jednak Gustav Klimt odmówił poddania się konserwatywnym życzeniom swoich klientów.
I słusznie, co potwierdziły międzynarodowe nagrody.
Ale w rodzinnym Wiedniu spotkał się z wrogością.
W rezultacie odesłał komisję do spraw orzecznictwa, medycyny i filozofii.
Kiedy Ministerstwo Edukacji zakazało mu pokazywania obrazów wydziałowych na Światowych Targach w St. Louis, oddał Matschowi również zlecenie na sześć obrazów klinowych.

Założenie Secesji Wiedeńskiej

24 maja 1897 r. Klimt zrezygnował z członkostwa w Spółdzielni Sztuk Pięknych w Wiedniu i wraz z przyjaciółmi Josefem Hoffmannem, Kolomanem Moserem i innymi artystami założył nowe stowarzyszenie artystów wzorowane na Secesji Monachijskiej o nazwie Secesja Wiedeńska . W latach 1897-1899 pełnił również funkcję pierwszego prezesa Secesji. Powodem rozłamu było odrzucenie panującego konserwatyzmu i historyzmu.

Pierwsza wystawa odbyła się w następnym roku przy Friedrichstraße 12 w 1. dzielnicy Wiednia.
Gustav Klimt stworzył słynny Fryz Beethovena z okazji 14. wystawy Secesji w 1902 roku.
Pielęgnował również bliskie kontakty z członkami Wiener Werkstätte w tym czasie.

Gustav Klimt był również głęboko związany z wiedeńskim Belwederem.
Na przykład założenie Galerii Współczesnej w Dolnym Belwederze w 1903 roku było wynikiem inicjatywy Klimta i innych artystów.
Ich celem było stworzenie miejsca dla sztuki współczesnej z Austrii i pokazanie tych obrazów w kontekście międzynarodowym.

W proteście przeciwko „zbyt naturalistycznemu stylowi” niektórych artystów, Klimt zrezygnował z członkostwa w Secesji Wiedeńskiej, której był współzałożycielem, w 1905 roku wraz z wieloma podobnie myślącymi artystami, a jego obrazy zostały usunięte z budynku Secesji.

Gustav Klimt i Złoty Okres

Klimt kochał kobiety, a kobiety kochały jego. Młoda Alma Mahler była jedną z jego pierwszych muz.
Chociaż malarz nigdy się nie ożenił, miał intymne relacje z kilkoma kobietami i spłodził co najmniej sześcioro dzieci.
Udowodniono, że był blisko związany z wieloma swoimi mecenasami.
Jednak zakres jego relacji z kobietami, które portretował, można dziś tylko przypuszczać.
Jego biografia zawiera niewiele informacji na ten temat.

W 1902 roku namalował portret Emilie Flöge, która stała się jego „życiową osobą”.
Z właścicielką salonu mody Flöge łączyła go bliska przyjaźń, a ona była nawet uważana za jego partnerkę.
Spędzili razem wiele wakacji nad jeziorem Attersee w Górnej Austrii, gdzie powstało wiele obrazów przyrodniczych Klimta.
Klimt stworzył również projekty sukien reformowanych dla salonu mody Flöge.

Znane dzieło „Judyta i Holofernes„, znane również jako „Judyta 1”, powstało już rok wcześniej.
Jest uważane za wczesne dzieło „złotego okresu”, który trwał około dziesięciu lat i przyniósł najsłynniejsze obrazy artysty.
Przedstawia scenę z Biblii: pobożna wdowa Judyta trzyma w dłoniach głowę Holofernesa tuż po jego ścięciu, przy czym głowa jest tylko częściowo rozpoznawalna na prawej krawędzi.
Krwawe przedstawienie zostało celowo pominięte.

Rekordowa cena za „Adele Bloch-Bauer I

W 1907 roku powstał „Portret Adele Bloch-Bauer I”. „Złota Adele” jest jednym z najważniejszych dzieł malarza i obecnie wisi w Neue Galerie na Manhattanie w Nowym Jorku z powodu procesu restytucji . Obraz był wart aż 135 milionów dolarów dla przedsiębiorcy Ronalda Laudera w 2006 roku.
Cena zakupu przeszła do historii – nigdy wcześniej nikt nie wydał tyle na obraz.

Adele-Bloch-Bauer była jedyną damą, którą Gustav Klimt sportretował dwukrotnie.
Namalował ją ponownie w 1912 roku, tym razem stojącą na kolorowym tle.
Obraz nosi znaczący tytuł „Adele Bloch-Bauer II”.

Portret„Danaë”, postaci z mitologii greckiej, został namalowany w tym samym roku co „Złota Adele”.
Według tradycji była ona kochanką Zeusa, ojca bogów, który karmił ją w postaci deszczu złota i któremu później urodziła syna Perseusza.

Rok 1907 był dla austriackiej historii sztuki znamienny także z innych powodów, gdyż wtedy doszło do pierwszego osobistego spotkania z Egonem Schiele. Egon Schiele który uchodził za wielkiego wielbiciela malarza. Klimt stał się dla niego ojcowskim przyjacielem i mentorem.

Delikatny pocałunek, który przetrwał wszystkie czasy

Najsłynniejszym obrazem Gustava Klimta jest bez wątpienia „Pocałunek”, pierwotnie zatytułowany „Kochankowie”.
Żaden inny z jego obrazów nie był częściej reprodukowany, a motyw ten do dziś zdobi niezliczone przedmioty na sprzedaż.

Dzieło o wymiarach 180 × 180 cm przedstawia mężczyznę i kobietę w szczęśliwym związku, choć pocałunku, który nadaje dziełu tytuł, można się tylko domyślać.
Imion kochanków również można się tylko domyślać.
Spekulacje, jakoby byli to Gustav Klimt i Emilie Flöge, nie znalazły potwierdzenia.
„Pocałunek” został po raz pierwszy zaprezentowany na otwarciu Wiedeńskiej Wystawy Sztuki w 1908 roku i jest obecnie wystawiany w Belvedere Vienna przy Prinz-Eugen-Straße 27.

Przy okazji: stała wystawa w Belwederze pokazuje nie tylko zbiór znanych dzieł ze złotego okresu, ale także obrazy z wczesnej fazy Klimta, która była jeszcze impresjonistyczna.

Późny hołd i śmierć Gustava Klimta

Wniosek o mianowanie na profesora Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu został odrzucony po raz czwarty przez Cesarsko-Królewskie Ministerstwo Edukacji w 1917 roku. Ministerstwo Edukacji odrzuciło jego wniosek po raz czwarty w 1917 roku.
W odpowiedzi Akademia bezceremonialnie mianowała Gustava Klimta członkiem honorowym 26 października – w austriackie święto państwowe.

Miał to być jego ostatni wielki zaszczyt za życia.
11 stycznia 1918 r. Klimt doznał udaru mózgu w swoim mieszkaniu przy Westbahnstraße 36, w wyniku którego zmarł 6 lutego 1918 r. w wiedeńskim szpitalu ogólnym przy Alser Straße 4.
Jego doczesne szczątki zostały pochowane na cmentarzu Hietzing.

Wskazówka dotycząca podróży w czasie: Dom narodzin Klimta przy Linzer Straße w 1140 roku w Wiedniu niestety nie jest już zachowany; został zburzony w 1966 roku.
Jednak jego ostatnią pracownię, willę przy Feldmühlgasse 11 w Hietzing, można nadal zwiedzać i jest to jeden z najbardziej ekscytujących zabytków Wiednia. zabytki w Wiedniu .

Więcej informacji: Willa Klimta | ostatnia pracownia Klimta